Wednesday, September 10, 2014

लहान लहान

लहान लहान

छोटे छोटे हात पसरता,
पायाभोवती वेढा घालता,
अडखळे मन हळवे होता,
नेत्री दाटे प्रेम-झरा!

बोल-बोबडे अर्थ लावता,
सुरावटींची नक्षी फुलता,
स्फुरत जाते नवीच भाषा,
हृदयी उमले आनंद-मळा!

निरागस डोळे भाव-विभोरता,
विलसे हास्य केवळ बघता,
छोटुश्या मिठीचा अवीट विळखा,
गळून पडे अभिमान-फुकाचा!

खाणा-खुणांचा खेळ खेळता,
अगम्य भाषा अथक बोलता,
नेत्र लाकाकीती साद घालता,
उलगडत जाई पदर नात्याचा!

धावत येउन निरागस बिलगता,
अत्योल्हासाने अफाट खिदळता,
विसरून जावी अवघी व्यथा,
अर्थ उमगे नव्या जिण्याचा!

हिमांशु डबीर
२८-जुलै-२०१४

हि कविता फेसबुकवर वाचनात आलेल्या एका कवितेवर आधारित आहे! कवीचे नाव आठवत नाही! पण त्यानेही लहान मुलांच्या भाव-विश्वाचे फार सुरेख वर्णन केले होते त्याच्या कवितेते.. त्या कवितेने मला माझ्या भाच्चीला पाहून तिच्यावर हि कविता करायला प्रवृत्त केले! त्या कवीचे मी मनापासून आभार मानतो!

No comments:

Post a Comment